Στην παράσταση "Σικάγο" που βλέπουμε στο θέατρο "Αγγέλων Βήμα", είστε ο
Εημος Χαρτ. Ενας σύζυγος που δεν ξέρουμε στην αρχή αν είναι θύμα ή θύτης
πάντως σίγουρα παντρεμένος με μια γυναίκα -αράχνη.
Μιλήστε μας για τον ρόλο και πως τον ''πρωτοδιαβάσατε;
. Όταν πρωτοδιάβασα τον ρόλο, προσπάθησα να δω τον χαρακτήρα δίχως καμία
προκατάληψη και εντύπωση, ώστε να μπορέσω να τον πλάσω όσο πιο αγνά. Με την πορεία
των συναντήσεων του θιάσου, αφουγκράστηκα τις ανάγκες του χαρακτήρα, καθώς τον
επισκεπτόμουν όσο πιο συχνά μπορούσα, με κατανόηση αλλά και με τις δικές μου
προτάσεις που προέκυψαν. Θα έλεγα πάντως πως ο Έιμος, δεν είναι σε καμία περίπτωση
θύτης, τουλάχιστον εν γνώσει του. Είναι τιμή του να πάρει πάνω του την κατηγορία ενός
φόνου, καθώς δική του δουλειά είναι η προστασία του σπιτιού και της γυναίκας του.
Ενδεχομένως να φαντασιώνεται τη στιγμή που περνάει μέσα από τα σίδερα της φυλακής
για λογαριασμό της καλής του (που δεν είναι ούτε καλή, ούτε δική του), καθώς κάτι τέτοιο
στο μυαλό του δεν αποτελεί απλά καθήκον αλλά και τιμητική διάκριση.

  Aυτός τελικά ο σύζυγος είναι πάντα ένα κλασικά αναγνωρίσιμο πρόσωπο σε κάθε εποχή;  
Νομίζω πως όλοι γνωρίζουμε έναν ενοχλητικό άνθρωπο που δεν τον διακρίνει η
συμβατική ευφυΐα του, όμως για κάποιο λόγο, του τρέφουμε μεγάλη συμπάθεια.

  Με ποιές συγκεκριμένες οδηγίες της σκηνοθέτιδας ανεβήκατε στην εν λόγω σκηνή;  
 Η σκηνοθέτις Μαργαρίτα Δαλαμάγκα μου έδωσε την ελευθερία να εξερευνήσω τον
χαρακτήρα, δίνοντας μου τις απαραίτητες κατευθυντήριες γραμμές, τόσο στο διάβασμα,
όσο και στο ανέβασμα. Επέμενε από την αρχή κιόλας, πως ο Έιμος, είναι ο πιο τραγικός
χαρακτήρας του έργου, αφού είναι ο μόνος που δεν εκμεταλλεύεται καταστάσεις, και στη
μοναδική περίπτωση που το κάνει, αυτό συμβαίνει με αφέλεια και καλή προαίρεση.

Τι θα λέγατε πως σας γοητεύει περισσότερο στην συγκεκριμένη παράσταση και τι είναι

εκείνο που συνεχίζει στο πέρασμα των χρόνων να την κάνει πάντα επίκαιρη ;
Το Σικάγο είναι ένα διαχρονικό έργο, με άριστα ψυχογραφημένους χαρακτήρες, μια βαθιά
βουτιά στην ματαιοδοξία του Αμερικανικού Ονείρου. Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι
μέρος του. Εκατό χρόνια μετά τη συγγραφή του, μας θυμίζει πως η φύση, πόσο μάλλον του
αδίστακτου δυτικού ανθρώπου, όχι μόνο δεν αλλάζει, όμως εξακολουθεί να μας φαίνεται
τόσο ύποπτα αναγνωρίσιμη. Τη βλέπουμε βέβαια μονάχα στους αλλοτροιωμένους άλλους,
μια κατηγορία που δεν τολμάμε να εντάξουμε τον εαυτό μας.

Υπάρχει κάποιος ρόλος, ή κάποιο έργο που σε ιντριγκάρει σαν προσωπικότητα,

ώστε θα ήθελες πολύ να παίξεις στο άμεσο μέλλον;

Με ιντριγκάρει οτιδήποτε είναι μακριά από εμένα. Στο επάγγελμα μας μπορούμε να ζήσουμε

ευτυχώς όποιον χαρακτήρα θελουμε και να ζήσουμε πολλές ζωές σε μια μόνο ζωή. Αυτό τα λέει

όλα και εγώ θέλω να γίνω τα πάντα. Είναι μαγικό το να μεταμορφώνεσαι σε κάτι που δεν είσαι

και να το καταλαβαίνεις