Παρακολουθώντας σας κάποιος εκτενώς τα τελευταία χρόνια,
αισθάνεται σα να αναζητάτε το μουσικό σας στίγμα. Το βρήκατε,
ή θεωρείτε πως κάποιος στη μουσική παραμένει αιώνιος
μαθητής;

Όταν ξεκίνησα να γράφω την δική μου μουσική, κατά την διάρκεια
της διαμονής μου στο Λονδίνο, δεν σκεφτόμουν το μουσικό είδος το
οποίο θα υπηρετήσω. Μου φαινόταν πολύ περιοριστικό, ειδικά την
ώρα της δημιουργίας. Αυτό αισθάνομαι και σήμερα. Είναι σαν να
βάζω μια θηλιά στο λαιμό μου την ώρα που πιάνω την κιθάρα να
συνθέσω αν σκεφτώ ό,τι για παράδειγμα τώρα θα γράψω ροκ.
Δούλεψα αρκετά τους δύο δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει («Άγιος
Ψεύτης, 2019, «Κοιτάζω Έξω», 2023) ώστε τα τραγούδια στον κάθε
ένα να έχουν κοινό ήχο και αισθητική. Φυσικά και παραμένω
μαθητής μπροστά σε ένα σύμπαν που δεν έχει αρχή και τέλος. Αν
φτάσει η στιγμή που θα πω «τώρα ξέρω» θα έχει χαθεί ο
αυθορμητισμός και η αγνότητα ή θα έχω πεθάνει και δεν θα το έχω
καταλάβει.

 «Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια ό, τι ψέμα στη ζωή μου
και να πω» λέει ο στίχος της Μ.Κριεζή κι Εσείς ως δημιουργός
πόση αλήθεια βάζετε στις δημιουργίες σας και τι, ή ποιος
λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης;
Το να γράφεις στίχους είναι ψυχοθεραπευτικό. Ανακουφίζομαι όταν
εκφράζομαι μέσα από τα γραπτά. Αν δεν έγραφα την αλήθεια μου
τότε θα έπαιζα θέατρο και αντί για ανακούφιση θα ένιωθα οδύνη.
Μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης είναι όταν ακούω τραγούδια άλλων
δημιουργών. Γεννιούνται εικόνες και συναισθήματα που με κάνουν
να γράφω την δική μου ιστορία γύρω από αυτά. Γι’ αυτό και η
μουσική που δημιουργώ σχετίζεται άμεσα με την μουσική που ακούω
κατά καιρούς.

"Ανακουφίζομαι όταν εκφράζομαι μέσα από τα γραπτά"

«Το Ροκ αρχίζει και δεν τελειώνει, σου ροκανίζει το παντελόνι
γιατί είναι Ροκ...» Τι σημαίνει για σας Ροκ;

Το να κάνεις την προσωπική σου επανάσταση. Να νιώθεις ελευθερία,
να είσαι αυθεντικός. Είναι η προσέγγιση στα πράγματα και όχι κατ’
ανάγκη ήχος και μόνο. Το ότι παίζει για παράδειγμα κάποιος
ηλεκτρική κιθάρα, δεν τον κάνει αυτομάτως και ροκ. Οι ρεμπέτες
ήταν ροκ. Είναι στάση ζωής, είναι μέσα στην ψυχή και στο μυαλό,
στο «κουκούτσι» που λέμε. Πρώτα εκεί και μετά στα ρούχα, τα
μαλλιά και ό,τι άλλο έχει μείνει ως στερεότυπο.

Είναι ροκάς αυτός που τραγουδάει το «Άστα τα μαλλάκια σου»,
το «Μπαρ το Ναυάγιο», το «Λύκο», κομμάτια με περίσσιο και
διάχυτο το συναίσθημα;

Είναι τόσο ροκάς όσο μπορεί να είναι και λαϊκός ή έντεχνος ή indie ή
ό,τι άλλο μπορεί να τον χαρακτηρίσει κάποιος. Το σίγουρο είναι ότι
για μένα η μουσική θέλει συναίσθημα, περίσσιο και διάχυτο. Είτε
αυτό εκφράζει οργή, είτε έρωτα, είτε χαρά, είτε θλίψη.

"Το Ροκ είναι στάση ζωής, είναι μέσα στην ψυχή και στο μυαλό"

Το τραγούδι τί είναι για εσένα, μια εσωτερική ανάγκη, μια μορφή
έκφρασης, κάτι που σε κάνει να ξεφεύγεις γλυκά από τη μονότονη
καθημερινότητα-πραγματικότητα, ή κάτι άλλο;

Στην αρχή ήταν διαφυγή από την καθημερινότητα. Η ζωή από μόνη
της είναι ένα δύσβατο μονοπάτι. Ερχόμαστε ουρανοκατέβατοι σε
αυτή τη γη χωρίς να το επιλέξουμε και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με
χίλια δύο πράγματα τα οποία μας στερούν την ελευθερία. Εκεί ήρθε η
μουσική να μου αλλάξει τον τρόπο που βλέπω τη φάση μου. Να μου
δημιουργήσει μία νέα πραγματικότητα.

«Θα σπείρω την αγάπη σου στο χώμα που πατώ, να πιώ απ' τον
καρπό της, να ανθίσω στο πλευρό της...» όλα γίνονται λοιπόν για
την αγάπη, ή έστω στο όνομά της;
Όπως αναφέρει και ο Erich Fromm στο βιβλίο του «η Τέχνη της
Αγάπης», ο απώτερος σκοπός του ανθρώπου είναι να αγαπήσει και να
αγαπηθεί. Σαν πρώτη ανάγνωση δεν πιστεύω πως συνειδητά όλα όσα

κάνω έχουν να κάνουν με αυτή την άποψη. Αν το δω λίγο από
απόσταση και με παρατηρήσω, μάλλον ισχύει. Και το να φτιάχνουμε
τη μουσική που μας φτιάχνει, αγάπη προς τον εαυτό μας είναι. Στον
συγκεκριμένο στίχο βέβαια αναφέρομαι στην μητέρα μου που την
έχασα νωρίς. Γι’ αυτό και ονόμασα το τραγούδι «Δήμητρα».

"Το να φτιάχνουμε τη μουσική που μας φτιάχνει,

     αγάπη προς τον εαυτό μας είναι"

Μπορεί, θεωρείτε η τέχνη, να ευαισθητοποιήσει και να
κινητοποιήσει, ή λειτουργεί κυρίως ως μέσο έκφρασης
συναισθημάτων; Κι έχει εν τέλει την δύναμη να ενώνει τους
ανθρώπους;
Το έχει αποδείξει ότι μπορεί. Είναι μέρος της ιστορίας των λαών.
Είναι μία ευχή, είναι οι ειδήσεις με τη μορφή τραγουδιού, η αλήθεια
που δεν μας μαθαίνουν στο σχολείο.

«Ο γερο-Μαθιός» τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου και του
Παντελή Δεληγιαννίδη λίγο ξεχασμένο, το επανέφερες με μια πολύ
φρέσκια ματιά και άποψη. Πόσο ζωτικής σημασίας είναι για Σένα
ο χώρος της μουσικής;
Παίζω το συγκεκριμένο κομμάτι απ’ την εφηβεία μου. Παρ'όλα αυτά
είναι απ’ τα λίγα τραγούδια του Σιδηρόπουλου που έχω ακούσει
ελάχιστα στα ηχεία. Σαν να είχε αποτυπωθεί μέσα μου το vibe από τις
πρώτες ακροάσεις. Αρκετά χρόνια αργότερα πραγματοποίησα μία
μεγάλη επιθυμία, να κάνω δύο αφιερώματα στον Παύλο Σιδηρόπουλο
στο Λονδίνο και στο Άμστερνταμ. Εκεί ο 'Γέρο Μαθιός' άρχισε να
παίρνει συγκεκριμένη μορφή στο μυαλό μου παίζοντας full band. Η
στενή επαφή που έχω με τη μουσική του, μου δημιούργησε την
ανάγκη να μπω στο στούντιο και να το ξαναγράψω. Το ηχητικό που
ακούμε είναι one take. Κάθε φορά που το ακούω, θυμάμαι τον
ηλεκτρισμό που ένιωθα την ώρα που συνέβαινε. Αισθάνθηκα ότι από
κάπου ο Παύλος μας κοιτούσε και γούσταρε. Ένιωθα κάθε σημείο
του σώματος μου ζωντανό, έτοιμο να ανατιναχθεί.

 "Το ηχητικό στο τραγούδι 'Γερο Μαθιός' που
ακούμε είναι one take"

"Να δω να στάζει το αίμα σου και να σε βαλσαμώσω" σκληρή
απεικόνιση! Πως την τραγουδάτε; Μοιάζει να το ξορκίζετε...

Εγώ φταίω που ο χρόνος είναι σκληρός; (…γέλια) Θυμάμαι όταν
έγραφα το «Χαίρε Χρόνε» όπου αναφέρεται ο παραπάνω στίχος,
έκανα την εικόνα ενός αρπακτικού που είναι έτοιμο να κλέψει τις
στιγμές μου. Μετά σκέφτηκα τι ωραίο που θα ήταν να τον
βαλσάμωνα και να απολάμβανα χωρίς άγχος τα πάντα.

"Ποιος θα βγάλει της αγάπης μου την πρίζα", υπάρχει πάντα
κάποιος που ελέγχει τη σχέση; Που έχει το πάνω χέρι και που
μπορεί να το τελειώσει έτσι εύκολα; !!!
Αυτός δεν είναι άλλος απ’ τον θάνατο. Τα υπόλοιπα είναι στο χέρι
μας.

"Προτιμώ να εκφράζεται κάποιος μέσα απ’ τον
στίχο, από τις καθημερινές μας πράξεις, από μία μαζική κινητοποίηση"

«Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή Υπάρχει

ακόμα, υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι

από γιορτή σε γιορτή» τραγουδάς και που ειναι για Σένα 'γιορτή',

 πού προτιμάς να εμφανίζεσαι, σε μικρούς χώρους, σε συναυλίες,

σε μεγάλα μαγαζιά, σε θεατρικές σκηνές;

Όποιος πει ότι προτιμάει τους μικρούς χώρους από ένα ανοιχτό
θέατρο νομίζω θα πει ψέματα. Η συναυλία, με την κλασσική έννοια,
ανοιχτό θέατρο με κόσμο που έχει έρθει να γίνει ένα με το σκηνικό,
νομίζω είναι κάτι μοναδικό. Απ’ την άλλη, στα μικρά μαγαζιά γίνεται
«κατάσταση». Είσαι κοντά με τους ανθρώπους που έχουν έρθει να σε
ακούσουν και κάνεις παρέα για τρεις ώρες.

Οφείλουν πιστεύεις οι καλλιτέχνες να παίρνουν θέση στα όσα
γίνονται γύρω μας, να πρωτοστατούν με κάποιο τρόπο και μέσα
από τη δουλειά τους; ή είναι πιο φρόνιμο να επαναπαύονται στις
δάφνες τους;
Δεν οφείλει κανείς σε κανέναν. Αν νιώθει κάποιος ότι το έχει ανάγκη
να το κάνει δεν τον κρίνω. Προτιμώ να εκφράζεται μέσα απ’ τον
στίχο, από τις καθημερινές μας πράξεις, από μία μαζική κινητοποίηση
όπως και κάναμε έξω από το θέατρο Τσίλερ τον Φεβρουάριο που μας
πέρασε, και όχι από βαρύγδουπες δηλώσεις πίσω από έναν
λογαριασμό στο ίνσταγκραμ.

Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις
που θα μου λέγατε χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούτε, τι
εικόνες σας έρχονται στο μυαλό;
Φρίντα, Πάτρα, 25 Μαϊου, 9.30 (…γέλια)
Απαντώντας με σοβαρότητα θα σου έλεγα ότι σκέφτηκα παραλία,
αμμουδιά, παρέα με την αγαπημένη μου να κοιτάμε τον ορίζοντα και
να της λέω ανέκδοτα για ναυαγούς. Μου τα χάλασε λίγο η λέξη
«φοβάμαι» οπότε κάνω πως δεν την είδα...

Ο τραγουδοποιός Στέλιος Τσουκιάς σε μια κουβέντα εφ' όλης της ύλης με το Νίκο Ελευθερίου!