Εγκαίνια: Πέμπτη 18 Μαΐου 20:00-24:00
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη- Σάββατο 12:00-18:00
Διεύθυνση: Gazi Hall, Ιερά Οδός 7, 3ος όροφος, Κεραμεικός, Αθήνα 11854
Openingmix: Δημήτρης Παπαδάτος
Με αφετηρία προσωπικές εμπειρίες από τη σκηνή, αλλά κυρίως από τον βαθιά βιωμένο χώρο των παρασκηνίων, των μεγάλων κενών χώρων που ερημώνουν και βυθίζονται στη σιωπή μόλις σβήσουν τα φώτα, η Λυδία Ανδριώτη, αποδομεί τα συστατικά της αρχαίας τραγωδίας και σκηνοθετεί τη δική της «παράσταση»-σχόλιο πάνω στον Νίτσε:
Ο Λόγος: Ο Θέσπις, πρώτος ηθοποιός-«φως», συνομιλεί με τον κύκλιο χορό από τον οποίο αποσπάστηκε, για να υποκριθεί, δηλαδή να αναπτύξει διάλογο και αντίλογο.
Η Μουσική: Οι ήχοι της φύσης παραπέμπουν στους δύο βασικούς άξονες που οδήγησαν στις απαρχές της μουσικής: τη μελωδία και τον ρυθμό, την αντίστιξη του απολλώνιου με το διονυσιακό στοιχείο, που, σύμφωνα με τον Νίτσε, αποτελούν την κατεξοχήν έκφραση του τραγικού αισθήματος της ζωής.
Ο Χώρος: Το αρχαίο θέατρο γίνεται καθρέφτης, που φέρνει αντιμέτωπο τον θεατή με τον εαυτό του και τον εισάγει σε μια διαδικασία αυτογνωσίας.
Το Σκηνικό: ένα ογκώδες κτήριο, εμβληματικά προσανατολισμένο προς την Ακρόπολη της Δημοκρατίας που εκφράστηκε μέσα από την τραγωδία και προς την Ιερά Οδό που ακολουθούσαν οι διονυσιακές πομπές των Ελευσίνιων Μυστηρίων.
Τόσο ο χώρος όσο και η ευρύτερη περιοχή αποτελούν ένα αυτοαναφορικό πικρό σχόλιο στις σύγχρονες μορφές διονυσιακής διασκέδασης, συλλογικής έκστασης σε μια προσπάθεια διαφυγής από τη φυλακή του Εγώ.
Σε μια εποχή που η τραγωδία έχασε τη μουσική και η μουσική την τραγωδία, τι «μαθαίνουμε από την Αθήνα» της αρχαίας αίγλης σε αντιπαραβολή με την Αθήνα της κρίσης; Τι απομένει όταν η τέχνη, από ανα-ψυχή γίνεται δια-σκέδαση, δηλαδή σκόρπισμα;
Το ερώτημα που θέτει η Ανδριώτη συνέχεται άμεσα με την προβληματική που ανέπτυξε σε προηγούμενες δουλειές της (“Entertainingmaintenance”): «ηθοποιός σημαίνει φως», αλλά πόσοι εργάζονται στο σκοτάδι για αυτό το φως;