Μια γυναίκα σύμβολο. Η εκπρόσωπος του απόλυτου έρωτα. Εκείνα που ξέρουμε, εκείνα που θα θέλαμε να ζήσουμε, εκείνα που φανταζόμαστε, όλα εκείνα που κουβαλά, παντός καιρού, τότε, πριν, τώρα, μελλοντικά…

Η σπουδαία θεατρίνα Πέμη Ζούνη ζωντανεύει με εκπληκτική μαεστρία ένα πολύ δυνατό κείμενο του Άκη Δήμου. Για τους έρωτες, τους χαμένους έρωτες, αυτούς που θελήσαμε, εκείνους που ονειρευτήκαμε και δεν προλάβαμε. Γίνεται η Ιουλιέτα  , το κορίτσι, η γυναίκα. Το πρόσωπο εκείνο που παθιάζεται, που θέλει να ζήσει, που είναι η φίλη μας, η ερωμένη μας, η γυναίκα μας, ο ίδιος ο έρωτας. Και στον αντίποδα της απολυτότητάς του, όλα τα μικρά και πιο μεγάλα γεγονότα. Οι καταστάσεις που πολλές φορές και τα γεγονότα σε συμπαρασύρουν, αλλάζουν τον ρου της ζωής μας.

Μια παράσταση που μιλά για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, τόσο άμεση, όσο και απροσδόκητη, μοναδικά άψογη αισθητικά, τα φώτα, το 3-D σκηνικό, οι ήχοι, οι μελωδίες, οι εντάσεις κι οι σιωπές.

Κι ανάμεσα αστραφτερή και σαρωτική η παρουσία της Πέμης είτε στο φως, είτε στη σκιά, όπου κι αν βρισκόταν σε καλούσε κάθε στιγμή να κοινωνήσεις μαζί της. Δεν ξέρω αν χρειαζόταν την σκηνοθεσία του Ανγκ Λη κι αν αυτό δεν έγινε για λόγους εντυπωσιασμού, εγώ νομίζω πως ελάχιστα της προσέφερε που δεν τα είχε ήδη.

«Και Ιουλιέτα» αφορμή για να ειπωθούν αλήθειες, θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε πρόσωπο που θα μας παρέπεμπε στην αγάπη, άλλωστε: «οι γενναίοι μόνο αγαπούν»!!!

Στην Κεντρική σκηνή του «Ιδρύματος Μ.Κακογιάννη», μην το χάσετε, είναι εμπειρία και μάλιστα μοναδική!!!

Είδε, παρουσιάζει, σχολιάζει ο Νίκος Ελευθερίου!