Ποια θεωρείς πως είναι για Σένα η μεγαλύτερη πρόκληση για να παίξεις σε μια παιδική παράσταση, θεωρείς πως είναι διαφορετικοί οι κώδικες από μια για ενήλικο κοινό;
Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να “κερδίσεις” τα παιδιά. Το παιδικό κοινό αντιδρά αφιλτράριστα, λέει και δείχνει ό, τι νιώθει χωρίς να λογοκρίνεται εν ώρα παράστασης. Αυτό έχει κάτι το απρόοπτο, αλλά και κάτι τόσο γοητευτικό. Οι κώδικες είναι ακριβώς οι ίδιοι, γι’ αυτό και οι παραστάσεις μας απευθύνονται και σε ενήλικο κοινό!
Τι έχεις παρατηρήσει; Τα παιδιά χαίρονται που έρχονται θέατρο, ή έχεις δει να μη έχουν διάθεση γιατί τα έχουν φέρει οι γονείς τους μετά από εξαναγκασμό τους;
Τα παιδιά χαίρονται πάρα πολύ και ανυπομονούν. Σίγουρα όμως για να φτάσει να χαίρεται που έρχεται σε μια παράσταση, έχει δώσει ο γονιός το ερέθισμα. Έχει επιλέξει να το πάει από μικρή ηλικία, έτσι ώστε να γνωρίσει αυτόν τον κόσμο. Οι ηλικίες που βλέπεις πιο δύσκολα στο κοινό είναι από 7 ετών περίπου και πάνω και αυτό θεωρώ ότι οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότερες παιδικές παραστάσεις υποτιμούν το παιδικό κοινό. Τα παιδιά καταλαβαίνουν και νιώθουν πολλά περισσότερα απ’ αυτά που εμείς θεωρούμε. Ας μην τα υποτιμάμε!
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πληθώρα παιδικών παραστάσεων. Ποιος μπορεί να καθοδηγήσει τους γονείς, ή τους δασκάλους, ώστε να κάνουν τις σωστές επιλογές;
Κανείς. Πρέπει όμως να ψάξουν και να εμπιστευτούν και το ένστικτό τους. Φτάνει πια το “αγελαίο αίσθημα” και η τάση ότι πάω σε μια παράσταση επειδή ακούγεται πιο πολύ ή επειδή έχει ονόματα. Υπάρχουν πολλές ομάδες και παραστάσεις που κάνουν καταπληκτικές δουλειές, αρκεί να ενδιαφέρεσαι να τις βρεις.
Τι συμβαίνει στη δική σας ‘πειραγμένη’ εκδοχή της Αλίκης; Τι είναι εκείνο που προσπαθήσατε να φωτίσετε ώστε να μεταδοθεί στους θεατές σας, ανάμεσα στο θαυμαστό και στο παράλογο;
Στην δική μας Αλίκη σίγουρα θέλουμε να φωτίσουμε το κομμάτι της φαντασίας, τη δύναμη αυτής και με ποιους τρόπους μπορείς να την χρησιμοποιήσεις. Από το να ξεπεράσεις ένα εμπόδιο, μέχρι να πάψεις να βαριέσαι και να νιώθεις μόνη/μόνος όπως συμβαίνει κ στην παράσταση.
Ποια θεωρείς πως είναι τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει ένα παιδί από μια παράσταση, από ένα βιβλίο; Μπορούν ας πούμε να συμβάλουν να ξεπεράσουν τις φοβίες τους;
Τα οφέλη μπορεί να είναι πολλά. Ευρύνεις τον κόσμο της φαντασίας, ταξιδεύεις, μαθαίνεις, αποκτάς κριτική σκέψη, κοινωνικότητα, συνείδηση, ενσυναίσθηση κ.α.
"Το παιδικό κοινό αντιδρά αφιλτράριστα, λέει και δείχνει ό, τι νιώθει!"
Ποια θεωρείς για Σένα, πως είναι τα απαραίτητα στοιχεία για μια καλή θεατρική παράσταση, που χωρίς αυτά δεν μπορεί να είναι αξιοπρεπής;
Ειλικρίνεια και στόχος. Τι θες να πεις μέσα από την παράσταση. Και φυσικά ένα καλό κείμενο να πατήσεις. Η πρώτη ύλη σου.
Η παράσταση όπως ξέρουμε έχει για κεντρική ηρωίδα ένα παιδί. Πώς νιώθεις που βρίσκεσαι ακόμη σε κοντινή επαφή με την οπτική ενός παιδιού, είναι λίγο σαν παρατεταμένη αθωότητα;
Αθωότητα! (γέλια) Ποιος λέει ότι τα παιδιά είναι αθώα; Νομίζω μπερδεύεται η αθωότητα με την απίστευτη ειλικρίνεια που έχουν τα παιδιά. Όχι, για ‘μενα είναι δύο πράγματα. Παρατήρηση και καλή σχέση με το παιδί μέσα σου!
Στην παράσταση υπάρχει έντονα και η έννοια του χειροποίητου, από τα κοστούμια, τα σκηνικά, τις κατασκευές , τις κούκλες. Πόσο εσκεμμένα έχει γίνει αυτό, με την έννοια του στιλ και της χωροταξίας, ή έχει και οικονομικό αντίκτυπο;
Έχει να κάνει με την αισθητική και το τι θες να βγει προς τα έξω. Υπάρχουν προκατασκευασμένα σκηνικά και propsκαι πολύ φτηνά μάλιστα. Το χειροποίητο υπάρχει στις παραστάσεις μας γιατί μας αντιπροσωπεύει. Κι εδώ θέλω να αναφέρω την σκηνογράφο/ενδυματολόγο μας Άρτεμις Φλέσσα που κάνει καταπληκτική δουλειά.
Η λέξη κλειδί για τις περισσότερες παιδικές παραστάσεις θεωρώ και νομίζω πως είναι η «μαγεία»; Αν έχω ‘πέσει’ μέσα, τι μπορούμε να ξεκλειδώσουμε εν τέλει με αυτό το κλειδί; Η μαγεία δεν είναι το ζητούμενο, δεν είναι ο στόχος. Μπορεί να μαγευτείς τελικά, αλλά εάν ξεκινάς μ’ αυτόν τον στόχο δεν πρόκειται να μαγέψεις ποτέ και κανέναν.
Ερωτεύομαι, Χαμογελώ, Φοβάμαι, Ονειρεύομαι, Θυμάμαι, 5 λέξεις που θα μας έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς, τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Χωρίς έλεγχο, καθημερινά, τα αεροπλάνα, … ότι θα ‘ρθει καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα, τα πάντα!
Η Ανδρομάχη Σπανέλλη μοιράζεται τις απόψεις και τις σκέψεις της με το Νίκο Ελευθερίου